نشانگرهای زیستی التهاب در زیر گروه های جدید دیابت با هم تفاوت دارند

14آوریل 2021- التهاب مزمن هم اکنون به طور فزاینده ای در مرکز تحقیقات قرار گرفته است. یک مطالعه اخیر، تفاوت در شاخص های التهابی بین زیر گروه های جدید دیابت را شناسایی کرده است. اما این اطلاعات برای آینده چه معنایی دارد؟

عوارضی که با افزایش سن بیشتر می شوند، مانند بیماری های قلبی عروقی، آسیب کلیوی یا زوال عقل، از عواقب رایج دیابت نوع 2 هستند. علاوه بر اختلالات متابولیکی، واکنشهای التهابی مزمن از علل مهم این عوارض هستند. سایتوکین های التهابی معمول که واکنش بدن به التهاب مزمن هستند، می توانند تأثیرات زیادی بر اندام های مختلف داشته باشند. یکی از پیامدهای این امر این است که اعضای بدن دیگر به اندازه کافی به انسولین پاسخ نمی دهند.

یک تجزیه و تحلیل جدید در مطالعه دیابت آلمان (GDS) که در مرکز دیابت آلمان (DDZ) انجام گردید، تفاوت بین زیر گروه های دیابت را از نظر نشانگرهای زیستی التهابی بررسی کرد. نشانگرهای زیستی(بیومارکرها) شاخص هایی هستند که در خون یا در بافت و سایر قسمت های بدن وجود دارند و برای بررسی برخی تغییرات خاص در بدن مانند التهاب اندازه گیری می شوند. در مطالعه ی حاضر ، 74 نشانگر زیستی که طیف وسیعی از فرآیندهای التهابی را پوشش می دهند، در بیش از 400 فرد اندازه گیری شد. نتایج این بررسی ها نشان داد که زیر گروه های جدید دیابت، تعدادی تفاوت خاص را در نشانگرهای التهابی نشان می دهند که می توانند به پیش بینی بهتر خطر ابتلا به عوارض مربوط به دیابت کمک کنند.

مطالعه دیابت آلمان (GDS) پیش از این امکان شناسایی پنج زیر گروه (خوشه) دیابت با دوره های مختلف را فراهم کرده بود: دیابت خود ایمنی شدید(SAID) ، دیابت کمبود شدیدانسولین(SIDD) ، دیابت مقاوم شدید به انسولین(SIRD) ، دیابت متوسط مرتبط باچاقی(MOD)  و دیابت متوسط وابسته به سن​​(MARD) . مطالعه حاضر نشان داد که این زیر گروه ها نه تنها از نظر سن و ویژگی های متابولیکی، بلکه از نظر نشانگرهای زیستی التهاب نیز با هم متفاوت هستند. با توجه به نقش حیاتی فرآیندهای التهابی در عوارض مرتبط با دیابت، این تفاوت ها ممکن است به شدت دوره های بالینی دیابت نیز مربوط باشد. پروفسور مایکل رودن، مدیر علمی و عضو هیئت مدیرهDDZ ، گفت: جالب است که این مطالعه با کمک بیومارکهای فوق توانست در میان افراد مبتلا به دیابت که اخیراً این بیماری در آنها تشخیص داده شده است، اختلالات اولیه را تشخیص دهد. بنابراین با کمک این بیومارکرها می توان عواقب دیابت را زودتر از قبل شناسایی نمود. در نتیجه ، این یافته ها می تواند درمان زودهنگام را در هر یک از زیر گروه های دیابت امکان پذیر کند.

بالاترین سطح نشانگر زیستی در خون افراد زیر گروه دیابتSIRD ، مشاهده شد که با مقاومت شدید انسولین مشخص می شود. این موضوع اهمیت اضافه وزن و چاقی را نشان می دهد، که به ویژه به التهاب و مقاومت به انسولین مربوط می شود. از سوی دیگر، زیر گروهSIDD ، که عمدتا با کمبود انسولین مشخص می گردد، کمترین سطح نشانگر زیستی را داشت.

دکتر کریستین هردر، رئیس گروه کاری التهاب درDDZ ، گفت: این ارتباط بین سطح بالای مارکرهای التهابی و مقاومت شدید به انسولین، سهم خاصی از فرآیندهای التهابی را در زیر گروهSIRD ، نشان می دهد. چند سال دیگر طول می کشد تا ما بتوانیم از این یافته ها برای تدوین توصیه های خاصی برای درمان دیابت استفاده کنیم، اما نتایج این مطالعه برای عوارض دیابت و درک آنها بسیار مهم است. برای بررسی اینکه تا چه اندازه تفاوت در مشخصات بیومارکرهای مرتبط با التهاب می تواند تفاوت بین زیر گروه های دیابت را از نظر خطر ابتلا به عوارض مرتبط با دیابت توضیح دهد، به مطالعات بیشتری در آینده نیاز است.

منبع:

https://medicalxpress.com/news/2021-04-diabetes-subgroups-differences-biomarkers-inflammation.html